Nëse sot do tentonim t’i mblidhnim bashkë të gjithë heronjtë që kanë ndërtuar këtë vend dhe që janë ende gjallë, do t’i gjejmë në radhë te farmacia.
Me çanta rrecke, me recetat në dorë dhe me shpresën që barnat që i duhet, t’ja mbulojë skema e rimbursimit. Nëse nuk e mbulon, ai nuk do e marrë atë barnë duke i lënë përparësi sëmundjeve të moshës. Po dhe po nuk i gjetët tek farmacia, do i gjeni në rradhë abonetë, në radhë te banka, duke pritur shpërblimin që qeveria e quajti “bonus dinjiteti”. 100 euro. Sepse për qeverinë dinjiteti i një jete të tërë shërbimi ndaj vëndit, vlen 100€….
Me këtë “shpërblim” shumë prej tyre do shlyejnë borxhet në fletoret e dyqaneve të lagjes, të tjerë do blejnë barnat që nuk rimbursohen dhe ç’të mbesë, pak gramë ushqime më shumë.
Të dalësh në pension në Shqipëri nuk është as pushim, as shpërblim, është mallkim. Pensionisti shqiptar nuk jeton, mbijeton…përpiqet, përpëlitet. Pushimet verore janë luks i papërballueshëm, udhëtimet më të gjata janë kur takojnë fëmijët, nipërit mbesat. I gjithë bagazhi i dijeve të jetës dhe profesionit, do zëvëndësohen nga dominoja poshtë pallatit tek stolat pa dërrasa.
Kjo grupmoshë nis e shkrihet ngadalë, përditë, pak e nga pak në një vend që i thotë: “Hajt tani, voto për mua dhe ik bëhu i padukshëm pa u ankuar.”
U premtuan rritje pensionesh, trajtim dinjitoz, mbështetje.
Çfarë morën?
Qeveria mori votat dhe pensionistëve u dhanë bukë në bankë dhe cirk në televizor.
Pensionistë në një kryeqytet ku nëse thërret ambulancën, i bie që ke zgjedhur të vdesësh në trafik.
Pensionistë që në vend të detit, kanë liqenin artificial dhe për të marrë pak ajër të pastër, duhet të bëjnë 90 minutash rrugë, me 2-3 ose edhe 4 autobuza sepse lulishtet e lagjeve janë kthyer në lokale.
Në Shqipëri, pensionistët nuk mbahen gjallë nga shteti.
Ata mbahen nga fëmijët e tyre – që kryesisht jetojnë jashtë – me një shuk lekësh djerse që ia japin dikujt në stacion të autobusit, ose në aeroport, për t’ia çuar “plakut”, ose “plakës”.
Ata fëmijë, që mund të ishin këtu, duke ndërtuar Shqipërinë.
Por, ironia është që prindërit e tyre janë të njëjtët njerëz që e ndërtuan Shqipërinë. E bënë me duar, me djersë, me fukarallëk, me punë falas dhe pa ditë pushimi.
Fëmijët e tyre, kanë zgjedhur të mos kenë fatin e prindërve, të atyre grave e burrave, që presin radhën me trajset e ilaçeve nën sqetull, dhe që për shtetin nuk janë gjë tjetër veçse numra në një Excel tek shtabi i patronazhistëve.
Ndaj herën tjetër që shihni një të moshuar duke nxjerrë nga çanta 40 lekshin për autobus — kujtohuni t’i trajtojmë ashtu siç do donim të na trajtojnë kur ne të jemi në moshën e tyre.
