Era diellore mund të krijojë ujë në sipërfaqen e Hënës, sipas NASA-s

Eksperimentet e fundit të udhëhequra nga NASA sugjerojnë se era diellore mund të jetë përgjegjëse për krijimin e molekulave të ujit në sipërfaqen e Hënës, duke ofruar një mundësi të re për të kuptuar si akulli ujor mblidhet në “kurthet e ftohta” të krijuara nga zona të errësirës së përhershme në polet e Hënës.

Hulumtimet kanë zbuluar gjurmë të molekulave të ujit dhe hidroksilit (OH) në sipërfaqen e Hënës, por burimi i këtij uji ka mbetur një mister. Disa teori kanë propozuar se aktiviteti vullkanik, dalja e gazeve nga thellësitë e regolit hënor dhe përplasjet me meteorë të vegjël mund të jenë shkaktarë të mundshëm. Megjithatë, eksperimentet më të reja sugjerojnë një hipotezë tjetër: era diellore mund të jetë shkaktari.

Era diellore është një rrjedhë e vazhdueshme grimcash të ngarkuara që udhëtojnë me një shpejtësi të jashtëzakonshme, mbi 1.6 milion km/orë, dhe godet gjithçka në sistemin diellor, përfshirë Tokën. Hëna, pa një fushë magnetike mbrojtëse, është e ekspozuar ndaj kësaj rryme dhe era diellore mund të shkaktojë krijimin e molekulave të ujit duke “vjedhur” elektrone nga regoliti hënor për të formuar hidrogjenin e nevojshëm për krijimin e ujit.

Rezultatet e studimit të NASA-s tregojnë se sasia e ujit në Hënë ndryshon në një cikël ditor: zonat e ngrohta nga dielli lëshojnë ujin si avull, ndërsa rajonet më të ftohta e mbajnë atë. Ky model i ciklit të ujit sugjeron se era diellore mund të jetë përgjegjëse për këtë fenomen, pasi uji nuk zhduket përfundimisht dhe kthehet në të njëjtin nivel çdo ditë, edhe pse një pjesë e tij humbet në hapësirë.

Për të testuar këtë teori, shkencëtarët përdorën mostra regoliti hënor të mbledhura nga astronautët e Apollo 17 në vitin 1972 dhe i ekspozuan ato ndaj një “ere diellore artificiale” për disa ditë. Rezultatet e analizave kimike zbuluan prova të pranisë së ujit që nuk ishte aty më parë.

Ky zbulim mund të ketë rëndësi të madhe për misionet e ardhshme hapësinore, pasi akulli i ujit në polin jugor të Hënës mund të shërbejë si burim i mundshëm për astronautët. Gjithashtu, ky studim mund të ndihmojë në kuptimin e proceseve kimike që krijojnë ose shpërbëjnë ujin në mjedise të tjera qiellore, duke ofruar njohuri të reja për mundësitë e jetës në hapësirë.